Anlayabilirsek, Ağlarız Belki…

“Anlayabilirsek, ağlarız belki…”

O zaman bugün, hep birlikte anlayalım ve ağlayalım… Yüreğimizde bir nebze olsun, bir zerre olsun merhamet duygusu varsa, ağlayalım…

Gözyaşlarımız sel olsun,  hıçkırıklarımız gök kubbeyi sarsın bugünler de…

Dualar ederken ağlayalım…

“Amin” derken ağlayalım…

Günahlarımıza nedamet duyarak ağlayalım.

Geçmişte günde beş vakit minarelerden yükselen ezan seslerini önemsemediğimiz için ağlayalım… Hem de ezan sesine hasret kalmışçasına ağlayalım…

Yüce rabbimizin bizi, “Yeryüzünü imar etmemiz ve adalet ile hükmetmemiz için Halife olarak yarattığını”[1] hatırlayalım da bütün bu ayetlere muhalif yaşadığımız için ağlayalım…

Anlayabilirsek, ağlarız belki…

Suriye’de ki aç kalan insanları, çocukları anlayabilmek için yirmidört saatçik aç ve susuz bırakıp kendimizi; o mazlumları anlamaya çalışarak ağlayalım…

“Cennette ekmek var mı anne” diyen yavruları hatırlayalım da öyle ağlayalım…

Akadeniz sahillerine vuran çocuk bedenlerini hatırlayarak ağlayalım…

Bir damla petrol için oluk oluk kan akıtan insanoğlunu düşünerek ağlayalım…

Ağlamak yetmez ki…

O zaman gelin, bütün insanlık olarak barışalım artık! Öyle bir barışalım ki, yüce rabbimiz de razı olsun bu barıştan. İnsanlığın en çok muhtaç olduğu şeyi, barışı sağlayalım bütün dünyada.

Ne yapalım biliyor musunuz?

Artık, kâinatın dengesini bozacak hareketlerden kaçınalım ve Afrikada açlık ve susuzluk çeken insanlara koşalım da ihtiyaçlarını giderelim…

Nerede bir mazlum varsa, onların bizlere Allah’ın bir emaneti olduğu bilinciyle koşalım yanlarına. Sevelim birbirimizi. Sevgi meziyetine sahip çıkarsak, rabbimizin rızasını kazanabileceğimizi bilelim.

İnsana, insan olarak değer vermeyi öğrenelim…

Barışalım herkesle… İnsanlığın birbiriyle barıştığını, gösterelim bütün dünyaya ve kâinata…

***

Yüce rabbimiz bizlere, islah olmamız aklımızı başımıza almamız için gözle göremediğimiz bir virüs gönderdiyse eğer, aklımızı başımıza aldığımızı göstermek için ağlayalım ve barışalım.

Barışmak ve barış içinde yaşadığımızı göstermek için de bir dizi adımlar atalım. Ne mi yapalım?

ABD’nin New York şehrinde bulunan hürriyet heykelinin adını “Aylan bebek” koyalım…

Paris’de bulunan Şanzalize bulvarının adını “Mazlum insanlar bulvarı” koyalım…

Londra’da ki Trafalgar Squaremeydanının adını “Irak mazlumları” olarak değiştirelim…

İtalyada Piazza olarak bilinen meydanlardan birkaçına “Kudüs meydanı” diyelim…

Eğer barışacak ise bütün insanlık, Filistine el atalım, Doğu Türkistana kulak verelim. Dinine, ırkına, rengine, diline bakmaksızın, dünyada ki bütün insanlığın kardeş olduğunu ilan edelim.

“Aynı dili konuşanlar değil, aynı gönlü paylaşanlar anlaşabilir” diyen Mevlanaya kulak verelim…

“Kuşlar gibi uçmasını, balıklar gibi yüzmesini öğrendik; ama bu arada çok basit bir sanatı unuttuk. Kardeş olmayı…” diyen M.L. King’e kulak verelim…

İnsanlığın inkıraz ettiğini düşünüyorsak bile; dünya döndükçe, hayat bir şekilde devam ettikçe, herzaman toparlanmak ve insanca yaşamak için bir umut olabileceğini unutmayalım.

Dünyada yaşayan yedi milyar insan olarak, hepbirlikte elele, âsude bir dünya kurmaya çalışalım kendimize…

Sevgi dolu… Merhamet dolu…

Herkesin birbirine saygısının olduğu bir dünya…

***

Ne yapayım? Hayal ettim işte. Bir anda, gözlerimin önünden ışık hızıyla geçen bir hayal… Barış hayali…

Here I dreamt…  A dream that passes my eyes at the speed of light… The dream of peace…

Selam, saygı ve muhabbetlerimle…

Şaban DOĞAN

[1] Bakara suresi 2/30

Gelişen Olaylara İslami Bakışın Adresi