Pandemi, İnsanları Sömürme İşine Döndü

Uluslararası konularda oldukça berrak gözlemlere sahip olan ve kalemini bükmeden yorumlayan meslektaşımız Anatoly Shirokoborodov, pandeminin nasıl bir sömürü aracı haline getirildiğini topcor.ru haber sitesi için yazdığı analizini aynen sizlerle paylaşıyoruz:

Ulusal yoksulluk ölçeği, çoğu ülkenin ekonomik sisteminin kusurlu olmasıyla ilişkilidir. Küresel yoksulluk ölçeği, dünya pazarının gelişimindeki kusurlar ve Büyük Kuzey devletlerinin hegemonyasıyla ilişkilidir.

Ekoloji sorunu, yani insan yaşamı için elverişli doğal koşulların yok edilmesi, kârlılık ve endüstriyel büyüme görevlerinin diğer tüm sosyal üretim faktörlerini bastırdığı çoğu ülkenin ekonomik sisteminin kusurlu olmasıyla da ilişkilidir.

Savaşlar ve çatışmalar, uluslararası ilişkilerin kusurlu olması, etnik gruplar arası çatışmaların mevcut durumundaki çözülmezlik, ülkelerin eşit olmayan ekonomik gelişimi ve en gelişmiş ve zengin devletlerin askeri-politik egemenliği ile ilişkilidir.

Her şey dünya liderlerinin konuşmalarında, çeşitli uluslararası kararlarda defalarca kaydedildi. Gerçekte, tüm bu çelişkiler ağırlaştı ve toplumsal huzursuzluğa neden oldu. Hem iç hem de dış çatışmalar sadece büyüdü ve çevre sorunları bir arena haline geldi. siyasi oyunlar. İnsanlık, bu sorunların ve çelişkilerin düğümlerine giderek daha fazla dolandı. ekonomik Tüm acı noktalarını alevlendiren krizler peş peşe geldi (2000-2002, 2008-2009, 2014-2016, 2020-?).

SOSYAL SORUNLAR KONUSUNDA PANDEMİNİN ROLÜ

Ve sonra 2020’de bir salgın patlak verdi. Viral tehdit neredeyse insanlığın ana sorunu olarak ilan edildi. Ulusal hükümetler onunla savaşmak için tüm çabalarını gösterdi. Devletlerin sosyo-ekonomik, kültürel, bilgilendirici, eğitim politikaları anti-epidemiyolojik önlemlere bağlandı ve hemen hemen tüm sosyal sorunlar pandemi ile açıklanmaya başlandı.

Çoğu ülkede, her şey aynı şekilde bir plan olarak gerçekleşti, sadece nüanslar farklıydı. Toplumsal yaşam arenasında birey ile devlet, birey ile toplum arasındaki eski çelişki kendini yeni, daha keskin bir biçimde gösterdi. Hangisi daha önemli: insan sağlığı mı yoksa ekonomik büyüme mi? Hangisi daha önemli: gizlilik mi yoksa enfeksiyon kontrolü mü? Hangisi daha önemli: özgür seçim hakkı mı yoksa evrensel aşılama mı? Devlet kurumlarına, resmi tıbba ve ekonomik sisteme, tüm zorlukların ve zorlukların halkın omuzlarına düştüğü bir güven krizi daha geldi. Virüsle savaşmak, ona karşı savaşan sıradan bir insanı giderek daha fazla andırıyor.

Küresel ekonomik eşitsizlik daha da keskin bir şekilde kötüleşti. Dünya Bankası ve IMF, tahminlerinde neredeyse alaycı bir şekilde şunları bildirdiler:

Pandemiden en çok zayıf ve çatışmalardan etkilenen düşük gelirli ülkeler etkilendi ve kişi başına gelir artışı en az on yıldır yavaşladı. 2020’de kaybedilen kişi başına gelir, kırılgan ve çatışmalardan etkilenen düşük gelirli ülkelerin dörtte üçü de dahil olmak üzere yükselen piyasa ve gelişmekte olan ülkelerin yaklaşık üçte ikisinde 2022 yılına kadar tamamen geri kazanılamayacak. Bu yılın sonuna kadar yaklaşık 100 milyon insanın aşırı yoksulluk içinde olması bekleniyor. Bu olumsuz etkiler en çok en hassas gruplar – kadınlar, çocuklar, vasıfsız ve kayıt dışı işçiler – tarafından hissedilecektir. Artan işsizlik, yüksek enflasyon ve yükselen fiyatlar, en düşük gelirli tüm insanların yaşam kalitesini ciddi şekilde bozacaktır.

Elbette yeterli, bilimsel bir bakış açısıyla insanlık, bu doğal afet sorununun üstesinden gelmek için gerekli fonları harekete geçirecek ve zorlu organizasyonel önlemler uygulayacak yeterli kaynağa, üretime, bilimsel ve teknik potansiyele sahiptir. Bir pandemiye karşı radikal bir mücadeleden kaynaklanan ekonomik ve diğer kayıpları hesaplamak için makul bir temel yoktur; insan hayatı (ve dahası, halk sağlığı) uzun zamandır etik ve felsefi açıdan en yüksek değer olarak kabul edilmiştir. Bununla birlikte, ekonomik sistemin özelliklerinin yarattığı koşullar, dünya sahnesinde devletler arasındaki şiddetli rekabet ve iç sosyal çelişkiler, hükümetleri, halkları ve bireyleri bir önlem, karşı önlem, muhalefet ve protesto karmaşasına sürüklemektedir.

İlaç şirketleri, teknoloji devleri ve politikacılardan oluşan bir kartel

Çoğu zaman olduğu gibi, “bulanık sularda iyi balık tutabilecek” güçler vardı. Salgın herkes için bir felaket ve sorun haline gelmedi. Pandemi, en büyük şirketlerden bazıları tarafından pazarları yeniden dağıtmak için kullanıldı. Küçük ve orta ölçekli işletmelerin yoğunlaştığı ekonomi alanları aşırı baskı altına girdi ve bazı durumlarda yenilgiye uğradı. Büyük sermayelerden ve çeşitlendirme olasılığından yoksun olan küçük ölçekli işletmeler, maksimum belirsizlik koşullarında ödünç alınan banka fonlarının çekilmesi de dahil olmak üzere bir yıkım dönemine girdi. Başka bir deyişle, pandemi, piyasaların tekelleşmesi için bir katalizör haline geldi.

Ama en ilginç olanı, ekonomik krizlerde olduğu gibi, devletlerin en büyük bankalara ve şirketlere para pompalaması, bir pandemi sırasında en büyük ilaç şirketlerinin “en güzel saati” geldi. Bu, özellikle şirketleri uyuşturucu pazarında küresel toplam hakimiyet iddiasında bulunan en gelişmiş Batılı ülkeler için geçerlidir. Ayrıca, bir holding (“teknoloji ve tıbbi şirketlerden oluşan geniş bir koalisyon”) içinde bir araya toplanmış olarak, aşı pasaportlarının getirilmesi yoluyla yavaş yavaş vatandaşların küresel kayıt programını uyguluyorlar.

2016-2017’de Dünya Bankası, DSÖ, Rockefeller Vakfı, Bill ve Melinda Gates Vakfı, Microsoft ve diğer bazı el sıkışma kuruluşları ile işbirliği içinde, vatandaşların küresel dijital olarak tanımlanması için bir plan geliştirdi (Identification for Development girişimi). Microsoft, Oracle ve Salesforce, ABD hükümetinden Apple ve Google cüzdanlarını kullanarak dijital bir pasaport geliştirme emri aldı. ABD’ye “dost” olan ülkelerin bu girişime dahil olması planlanıyor.

Big Pharma, aşıların geliştirilmesi için Batılı hükümetlerden milyarlarca dolar dilimler aldı, ancak aynı zamanda saklanıyorlar. Teknoloji sadece karlılıklarının çıkarlarını savunarak, aşıların üretimini ve fiyatını belirler. Dünyanın dört bir yanındaki hükümetler, vatandaşları için Big Pharma’dan aşı satın aldı ve IMF, dünyanın en büyük aşı sübvansiyonunu 275 milyar dolar ile daha fakir ülkelere sağladı ve bu da neredeyse kesinlikle Big Pharma’nın cebine girecek.

2021’deki Pfizer aşı satışları, halihazırda yapılan anlaşmalara göre en az 15 milyar doları bulacak. Moderna aşısının satışları, sürekli yeniden aşılama ilkesi dikkate alınarak 20’de yaklaşık 2021 milyar dolara, 12’de 2022 milyar dolara ve 11,4’te 2023 milyar dolara ulaşacak. Geçen yıl, Moderna hisseleri %372 arttı. Birleşik Krallık ve Birleşik Devletler hükümetleri, aşısının zarar görmesi durumunda yasal işlemlerden korumak için Pfizer’e tazminat ödemiştir.

Böylece, Batı’da bir aşının geliştirilmesi vergi mükellefleri tarafından ödendi, Big Pharma’nın özel mülkü oldu, aşılamadan elde edilen tüm karlar ona özelleştirildi, ayrıca yan etkilerin ek araştırmasında ekonomik bir anlam yok.

Pandemiden toplum pahasına doğrudan yararlanan bir tür ilaç şirketleri, teknoloji devleri ve politikacılar karteli ortaya çıktı. Bunlar, Batılı piyasa ekonomisi modelinin ürettiği bir salgına karşı haklı ve gerekli bir mücadelenin metamorfozlarıdır.
Yazar: Anatoly Shirokoborodov