Acılara Tutunarak

Mutluluk mavi çocuk, oynardı bahçemizde…

Her yanımızı acı, hüzün, yokluk saran günlerdeyiz. Nice böyle günlerimiz oldu ve nicesi bizi bekliyor. Tarih, acıların tekerrüründen ibaret pervane gibi dönüyor güzel günlerimizin etrafında. Hayallerle üstümüzü örtüp uyuduğumuz geceler bir kâbus gibi sonlanıyor. Yaşamak istemiyoruz, kaçmaya çalışıyoruz. Yakıyor içimizi acılar şu kısacık hayat yolumuzda. Acıdan ve acının getirdiği onca çaresizlikten kaçmaya çalışıyoruz. Kaçmaya çalıştıkça eteklerimizden tutuyor. Gerçeklik, yüzümüze bir dağ meltemi gibi vuruyor. Gözümüzü kapatıyoruz, kafamızı ellerimizin arasına alıyoruz. Küçülüyoruz, küçülebileceğimiz kadar. Küçüldükçe daha az yanar canımız diye düşünüyoruz. Ama öyle olmuyor. İnsan; küçüldükçe büyür mü, gözlerini kapattıkça daha çok görür mü, sustukça daha çok konuşur mu? Oluyormuş işte. Oldukça büyüyormuşsun, acı tüm gerçekliğiyle vücudunu ürperttikçe, ruhunda sızı oldukça anlıyormuşsun.

Bu insanlığın çektiği, bu toprakların ince sızısı acılar…

Nasıl iyi olacağız, nasıl normalleşeceğiz(!) artık? Dünya ne yapmış tarih boyunca, nasıl baş etmiş bu acılarla?

Normalleşmek diye bir şey yoktur aslında. En azından bir acının karşısında yoktur. Çünkü acıdan önceki normalin ile sonraki normalin çok başkadır. Normal, artık normal değildir. Sen, aynı sen değilsindir.

Önce, belki yok saymaya çalışacaksın acıyı, neyi kaybettiğini bile anlamayacaksın. Yeni kendinle yüzleşmeye başlayacaksın. Hiç tatmadığın ya da tekrar tattığın bu acıyla ne yapacağını düşüneceksin. Kimliğin, hayallerin, yaşam algın bambaşka olacak belki de. Uzun sürecek, hayata tutunmaya takatin kalmadığını hissedeceksin zaman zaman. Ama en uzun ve kara gecelerin bile bir sabahı olur, en ağır acılar bir gün diner-eğer hayatta kalmak için bir nedenin varsa-

Bu acılarla bambaşka bir insan olarak uyanacaksın. Dünyaya artık çok başka bakacaksın. Kanadı kırık bir kuşu, topal bir kediyi, görmeyen gözlerin sahibini, sokakta geceleyen bir adamı ve daha birçok acıyı daha çok hissedeceksin. Daha çok insan olacaksın aslında. Bu acı dolu dünyayı en çok sen bileceksin, daha bilgin olacaksın. Daha mutlu olmayacaksın belki ama daha olgun ve daha dünyalı olacaksın. Acı çekmeyen bir yaşıtından daha çok yaşamış olacaksın, daha çok anlayacaksın, daha çok kıymet bileceksin.

Her şeyi kontrol edebileceğimiz ve başarabileceğimiz; hiç sıkıntı çekmeden çok mutlu olacağımız bir dünya hayalinden erken uyanıp hayatı olması gerektiği gibi yaşayacaksın belki de. Dünya hakkında ki fikirlerinde bambaşka ve en doğru haline kavuşacaksın. Her şeyiyle emanet bir ömür yaşadığımızın farkına varacaksın. Fark ettikçe acı çekeceksin, acı da bulacaksın kendini.

Victor Frankl’ın da dediği gibi:

-“Yaşamak acı çekmektir. Hayatta kalmak, bu acıda bir anlam bulmaktır.”

Çok değerlisin, sevgiyle kal.

 Anahtar Kelimeler

Acı, Olgunlaşmak, Anlam