AVRUPA’DA IRKÇILIĞIN YÜKSELİŞİ

Önyargılı söylem, blok genelinde siyasi bir norm haline geldikçe, Avrupa rahatsız edici bir hale bürünüyor.

Fransa seçimlerinin hengamesi atlatılmasına rağmen, birçok siyasi politikaya yön veren ağır ırkçı söylem sürdürülmeye devam ediyor.

Bununla birlikte, aşırı sağcı Ulusal Birleşme (RN) partisinin yükselişi ve Fransız parlamentosundaki artan önemi, bir şeyi çok net bir şekilde ortaya koyuyor: Artık pişmanlık duymadan bir ırkçı olmak tamamen kabul edilebilir bir durum. Önyargılı söylem, hem Fransa’da hem de blok çapında baskın hale geldikçe, Avrupa rahatsız edici bir hava belirliyor.

Daha geçen ay, aşırı sağcı milletvekili José Gonzalez, Fransız Cezayir’i anarak, ülke bağımsızlığını kazandığında Fransa’nın toprak kaybetmiş olmasını kınadı. Ve şok edici bir şekilde, sömürgeciliği yücelten konuşması Fransız Ulusal Meclisi’nde alkışlarla karşılandı. Avrupalı sömürgeciler tarafından boyun eğdirme ve öldürülmenin altın çağından daha nostaljik ne olabilir ki?

Bu konuda üzerine gidildiğinde Gonzalez, Fransa’nın Cezayir’de herhangi bir savaş suçu işlemediğini iddia ederek yorumlarının arkasında durdu. Ve Fransız Cezayirli l’Organisation armée secrète tarafından yanlış yapıldığını inkar etmesiyle, sömürge savaş suçları için bir savunucu olmak artık siyasi ana akımda yerini aldı.

Elbette bu durum dışarıdan bir göz için şok edici olabilir, ancak son beş yıldır Fransa’da ayrımcı politikalar ve söylemlerin yükünü çekenler için işler her zamanki akışında. Ülkenin azınlık toplulukları, Başkan Emmanuel Macron’un hükümeti tarafından zaten boğulmuş hissediyorlardı.

Son birkaç yılda, başta Müslümanların medeni haklarını savunanlar olmak üzere birçok sivil toplum kuruluşu, İçişleri Bakanı Gérald Darmanin’in talimatıyla yargı denetimi olmaksızın feshedildi. En yüksek idare mahkemesi olan Le Conseil d’Etat, defalarca Darmanin’in yanında yer aldı ve daralan sivil alanın dışında, sıradan insanlar Fransız yetkililer tarafından hedef alındı. Bu Fransız yargı sisteminin nesnel ve bağımsız işleyişinin ölüm fermanıydı.

Örneğin pandemi döneminde hem maske hem de başörtüsü takan kadınlara yüzleri tamamen kapalı olduğu gerekçesiyle para cezası verilmeye devam edildi. Ve Fransa’nın etnik açıdan çeşitlilik gösteren Seine-Saint-Denis bölgesi, ülkenin geri kalanının toplamından daha fazla COVID-19 cezası aldı.

Fransa’nın aşırı sağının şu anda Ulusal Meclis’te 89 koltuğa sahip olmasıyla – eşi benzeri görülmemiş bir 11 kat artış – Belçika merkezli bir sivil toplum örgütü olan Avrupa’da İslamofobiyle Mücadele Kolektifi, “başkanlık partisi tarafından aşırı sağ söylemin normalleştirilmesi” ilan edilmiş oldu. Le Rassemblement National’ın bu seçimin gerçek galibi olmasına izin verildi. Azınlıkların temel haklarını ayaklar altına alma çabaları ise daha da artacaktır.

Ancak bu noktada Fransız hükümeti, Müslüman nüfusunun özgürleştirilmesinin daha büyük bir tehdit olduğunu düşünüyor gibi görünüyor. Örgüt, “Başkanlık partisi sadece İslamofobik duruşlarını ve yasalarını benimsemekle kalmıyor, aynı zamanda bazı üyeleri de ‘RN ile birlikte ilerleyebileceklerini’ ve hatta aşırı sağ bir parti olup olmadığından şüphe duyduklarını” söyledi.

Üç hafta önce Le Conseil d’Etat, Grenoble’daki halka açık havuzlarda üç parçalı mayolara izin verme kararını geri alarak Müslüman kadınları tekrar kenara itti. Ve müslüman ölüler bile bağışlanmıyor, çünkü Müslüman sembolleri olan mezar taşları artık tarafsızlık önlemlerini uygulamaya yönelik geçen yılki tartışmalı ayrılıkçılık karşıtı yasa tasarısının kurbanı oluyor. Görünüşe göre, dini inançlarınıza göre gömülmek, bugünlerde potansiyel olarak bir ayrılıkçılık eylemi oluşturuyor.

Macron, imajını aşırı sağa karşı Avrupa’nın liberal koruyucusu olacak şekilde şekillendirirken, gerçek şu ki, ilerlemelerine aktif olarak katkıda bulundu. Başkanın partisi, aşırı sağcı aday Marine Le Pen’e karşı “cumhuriyetçi barajı” desteklemek yerine, seçmenleri Jean-Luc Mélenchon’un sosyalist-sol NUPES koalisyonundan adayları desteklemeye teşvik etmeyi reddetti.

Ancak Fransa bu konuda yalnız değil. Artan aşırı sağ hareket tehdidini Avrupa düzeyinde de ele alma konusunda tutarlı bir başarısızlık yaşandı. Ortaya çıkan sonuç, Avrupa Birliği siyasetinin kademeli olarak sağa doğru kayması ve ırkçılık ile ayrımcılığın normalleşmesidir. Örneğin, kısa bir süre önce, Avrupa Komisyonu Başkan Yardımcısı Margaritis Schinas, İspanya’nın aşırı sağcı Vox partisinin milletvekilleriyle görüştüğünde “güvenlik kordonu” politikasını bozmuş gibi göründü. Bu politika ironik bir şekilde, 1980’lerde Jean-Marie Le Pen’in Ulusal Cephe partisinin yükselişiyle aşırı sağın etkisini sınırlamak için bir mekanizma olarak kullanılan bir politikaydı.

Durum vahim görünse de, her şey bitmiş değil. AB Irkçılık Karşıtı Eylem Planı’nın oluşturulması ve Michaela Moua’nın ilk AB Irkçılık Karşıtı Koordinatörü olarak atanması, kurumsal bir mücadeleye dair işaretler veriyor.

Ancak tüm bunlara rağmen aşırı sağ, demokrasilerimiz için saatli bir bomba olmaya devam ediyor. AB liderleri onu hem kendi ülkelerinde hem de bloğun genelinde etkisiz hale getirmeye başlamalı.