Kuzey Irak’ta Bağımsızlık

Bu yıl içinde hızla değişen Kürt otonom bölgesi bağımsızlık meselesi önümüze konan yeni bir oyun

10 ay öncesine dönüldüğünde ve Barzani ile çok iyi ilişkilerimiz vardı, birlikte PKK’ya taaruz planları yapıyorduk. Batı Barzani’yi kovup yerine PKK’yı getirme eğilimindeydi.
Bu dönemde Kuzey Irak’ta bir halkoylamasına kötü gözle bakmıyor, Barzani yönetiminde bağımsız Kürt devleti tolere edilebilir mi tartışıyorduk.

Zararları ve sakıncaları ortadaydı. Paramparça Orta doğuyu daha da parçalayacak, Kürt milliyetçiliğini körükleyecek, ileride bizimle sorun oluşturabilecek gibi sakıncalar.

Yararlarını savunanlarsa bunun Irak’taki Kürdistan otonom bölgesi sınırları içinde olmasının, bu kısmen dar bölgede kemikleşmesinin ayrılıkçı milliyetçiliğin bize sıçramasını engelleyeceğini, kendini iç ve dış tehditlere karşı korumak için Türkiye’ye ihtiyaç duyacağını, büyük tehlike PKK/YPG’ye karşı sürekli bir müttefik olacağını savunuyorlardı.

Nasıl Ermenistan Akdeniz’e kadar bütün Doğu Anadolu’yu istiyor ama küçük Ermeni devletiyle bu ortadan kalktıysa, Irak otonom bölgesi sınırlarındaki bir Kürdistan da meseleyi halledebilir. Devlet mi işte devlet denebilir, düşüncesini savunan bir kesim vardı.

En önemlisiyse, otonom bölge sınırları içinde fazla petrol yok. Petrol hemen onun dışında Kerkük’e doğru olan alanda başlıyor. Sınırları belirli, petrolsüz ve dost bir yönetimi olan Kürdistan başımıza musallat ayrılıkçılık sorununu çözebilirdi.

Fakat bu yılın başlarında daha önce PKK uğruna Barzani’yi gözden çıkarmış İngilizler, Amerikalılar ve İsrailliler bir hamle yaptılar ve Barzani’nin sadece bağımsızlık konusunu değil, yayılmacı, otonom bölge sınırlarını dikkate almayan büyüyen modelle bağımsızlığını desteklediler. Böylece Türkiye ittifağını da sabote ettiler..

Kurt siyasetçi Barzani Türkiye’yle yakınlaşmayı bu desteği almak için taktik olarak mı kullandı yoksa gelen teklif çok mu iyiydi bilemiyoruz.

Ama Türkiye’yle ilişkileri bozan, otonom bölge sınırları dışındaki Kerkük’e Kürt bayrağı dikmesi oldu. Bayrak, “bağımsız olunc o dar sınırlarda durmam, yayılırım” anlamındaydı. Türkiye doğal olarak tepki gösterdi. İlişkiler koptu.

Barzani gibi biri garanti yeni bir destekçi olmadan eski destekçiyi bırakmaz.

Aslında İngiltere-ABD-İsrail siyaseti stratejik olarak Kürt devletinden, hatta devletlerinden yanadır. Ama esas evlatları olan Büyük PKK Devleti kurucuları, öz çocuklarının girdikleri kasabalarda Barzani taraftarlarını katletmesine göz yumup, PKK Barzani’den bir darbeyle otonom bölgeyi de alır düşüncesiyle Barzani’yi gözden çıkarmıştı.

Şimdi Barzani’nin bütün Kuzey Irak’ı Kerkük ve hatta Musul’u, hatta bunun da ötesini istediği açık hale geldi. Bu durumda PKK’nın taktik olarak Barzani’yle işbirliği yapabilme ihtimali de güçlendi.

ABD ve İngiltere tavşana kaç tazıya tut söylemiyle, endişeliyiz derken, bağımsızlığa destek veriyor. Barzani Amerika’ya rağmen bu denli keskin bir harekette bulunamaz. İsrail içinse Araplara, İrana, Türkiye’ye vuracak bir Kürdistan 60 yıllık rüyaydı. Gerçekleşiyor.

Bu durumda Türkiye’nin bunu izlemesi elbette olmaz. İran’la ve onun desteklediği Irak Şiileriyle bu konuda taktik birlik yapmak durumundadır. Mutlaka bize de bulaşacak, büyümekteki bir bağımsız Kürdistan’ın bize roket olarak dönecek petrol bölgelerini ele geçirmesini seyretmektense şimdiden müdahale daha önemli.

Artık mevcut sınırlarla oynamadan, yeni yeni devletçikler kurmadan İslam ulkelerinim birleşmesi yönünde gidelim. Bölünüp yeni ulus-devletçikler kurma çağı artık bitti. Futbol tabiriyle geriye değil dikine oynayalım.

Gelişen Olaylara İslami Bakışın Adresi