MARUF EHLİ MAHMUD EFENDİ

Mahmud Efendi, ilmiyle, irfanıyla, züht ve takvası ile maruf olan bir şahsiyettir. “Emri bil maruf ve nehyi anil münker” hizmetini nasıl verdiğini, cenazesinde ispatladı. Mahmud Efendi, Müslümanların örnek alması gereken bir model şahsiyettir. Çünkü o, yeniden mümin şahsiyeti inşa ve ihya etmenin mücadelesini verdi. Nice engel ve baskılar karşısında boyun eğmedi, geri adım atmadı. Son nefesine kadar davasını ihmal etmedi.
Mahmud Efendi, özellikle Kuran ile uyum sağlamış biridir. “Allah’tan gelen rahmet ile fıtri uygulama olarak onlara yumuşak muamele ettin. Eğer kaba davranışlı, katı kalpli olsaydın onlar çevrenden dağılır giderlerdi. Öyleyse onları bağışla, onlar için istiğfar et ve yönetim konusunda onlarla müşavere et. Eğer bir şeye azmedersen artık Allah’a tevekkül et. Şüphesiz Allah, tevekkül edenleri sever. (Ali İmran 159)” bu ayeti kerimenin ilk muhatabı, insan ve cinlerin Peygamberi Hz. Muhammed (sav) dir.

Peygamberlerin varisleri âlimler ve amirlerde bu ilahi hitabın muhataplarıdır. Mahmud Efendi, geçen ayeti kerimeye uyup uygulayan ender hocalarımızdandı. Eğitimde, irşatta, yönetimde ve sosyal münasebetlerde medeniyet numunesi olmuştur. Bu gibi uygulama hassasiyeti hatıralarla doludur. Şahit olduklarım vardır. Mahmud Efendi bir gün İsmail Ağa Camii şadırvanında biri ile konuşuyordu. Abdest alacaktım. Fakat onların konuşmaları ilgimi çekti. Elli yedi sene önceydi. Bu zat İstanbul Müftü Müsevvidi idi. Kuran ehli Hafız Halim Öztürk hoca efendiydi. Konuşma arasında Mahmud Efendiye dedi ki, bak Hoca efendi, seni buraya biz tayin ettik. Senden çok şikâyet geliyor. Saç, sakal, kılık kıyafet konuları ile milleti sıkıştırma. Yazık olur sana. Mahmud Efendi de; Hoca efendi, “ Allah bize kâfi değil mi?” dedi. Evet, beni tayin ettiniz. Demek ki Allah size bu makamı lütfetti. Siz de bu hizmeti ifa ettiniz. Ben de Mevla’nın rızası için hizmet ediyorum, diye cevap verdi. Sohbet ilgimi çekti.

Bu olaydan sonra, kaderin tecellisi, yıllar geçmiş ben Mahmud Efendi hazretlerinin ziyaretindeyim. Kalkmak için müsaade istedim. Dur bakalım dedi. Ben de; emrinizi bekliyorum efendim, dedim. Bu ara kayınpederin gelmiyor. Görüşemiyoruz. Selamımı söyle, dedi. Ve aleykümselam dedim ve ayrıldım. Tabi kayınpederim, yıllar önce şadırvanda sohbetlerini dinlediğim Halim Öztürk hoca efendi idi. İhsan Efendi (RA) ve ben dört kişi kalktık ziyaretine gittik. O gece ki sohbet bir kitap yazdıracak kadar bereketliydi.

Yine bir gün, Mahmud Efendinin ziyaretindeyim. Bereketli bir sohbetten sonra, “sen biliyor musun, senin kayınvaliden İstanbul’a geldiği zaman çarşaf giyerdi. Selamımı söyle, çarşaf giysin ve çıkarmasın, dedi. Fakat başka bir gün namaza girerken, “ İlhan Hoca, bana uğramadan gitme” dedi. Uğradım. “Kayınvalidene çarşaf hediye ediyorum. Hanımına da sevdirmeye çalış” dedi.

Bir gün şadırvanda benim çenemi tuttu. “Ula söz ver, sakal bırakacağım de “ dedi. Ben de; Ahdim var Rabbime ki badireleri geçince, dedim. “Öyleyse niye bırakmıyorsun” diye sordu. Hocam, Vefa Lisesinde öğretmenim. Gönül dostluğu kurmaya çalışıyor ve iman mücadelesi veriyorum, dedim. O da, merhum Ali Haydar Efendiden birkaç bilgi aktardı. “Öyle ise sen sakalı telkin etmeye çalış” demişti. Yine bir gün namazdan çıkıyoruz. Ali Rıza Demircan hoca ziyarete gelmiş. Bizi aldı, dergâha geçtik. Sohbet sırasında bir fincan kahvenin tadına baktı. Demircan Hocaya uzattı. Kahve bana gelinceye kadar ancak kokusu kalmıştı. Mahmud Efendi, hep böyle idi.

Aslında Hoca Efendi, her müminin yapması gereken mücadeleyi yaptı. O, laikçi zihniyete gereken tepkiyi koydu. Kılık kıyafet ile “teşebbüh” illetini tedavi etmeye çalıştı. Kuran hizmeti ile tevhide dönüş hareketini destekledi. Hele Müslümanlarca ihmal edilen zikir ibadetine hizmeti çok manidardır. Bütün bunlarla beraber diğer hizmet ehli hocalarımızı da nimet ve şükranla yâd ediyoruz. Hizmet veren bütün gönül ehli müminlere selam olsun. Bu büyük hizmet için tevhit ehli yetiştirmek için ümmetçe çalışmalıyız. Ey Rabbimiz! Gidenlere rahmet, geleceklere sabır ve sebat ihsan eyle. Esselamu aleykum.

İlhan ORAL