SINIRI BİZ BELİRLER VE HUDUDUNU BİZ ÇİZERİZ KENDİMİZİ DE BİZ FRENLERİZ..

Resûlullah (s.a.v.) buyurdular :
“Her kim Allâh’a ve âhiret gününe inanıyorsa ya hayır söylesin ya da sussun.” (Buhârî)
Söz gümüş ise sûkut altınmış der atalarımız. Ne güzel söylerler o güzide ve bilgi ruhlu kimseler.
Bazen insanlar kelimeleri ne kadar da israf ediyor oysa israf edilen yalnız kelimeler olmuyor. Haklı davamızda haksız hale düştüğümüz nefsimiz ve sevdiklerimiz de bundan pay alıyor. Hayal kırıklığına uğrayan, umuda ve mutluluğa koşan benliğimiz zarar görüyor. Geriye ket vuran cesaretimiz, yıllarca iyilik uğruna feda ettiğimiz emeklerimiz, tam da meyvelerini alacakken ömürlük sermayemiz sonu hüsran olacak menzile gidiyor.

“Rahman olan Allah, insana beyanı öğretti.” (Rahman 55/4)

Sözü latife ile süslemek, onaylayıcı kelimeler eşliğinde sevdiklerimize değer, kıymet hissettirmek, sözü bir sanat bilip nakşetmek, ilahi bir nimet ve hesaba çekileceğimiz bir vazifedir.
Sözün ruhunu nefs, öfke, hırs ile bürümüş halde kullanmak ne kadar insani? Beşeriz elbette böyle duygulara saplanabiliriz. O vakit sadece susmanın gücünü kullanarak, bilgelik ile ecdadımızın “Söz gümüş ise sûkut altındır.” nasihatinden istifade etmek ne faziletli bir davranıştır. Bununla beraber toplumda ikaz edilmesi icap eden herhangi mevzuya kelimelerin sevgi ve şefkat iklimini yüklemek, kelimeyi beyanın gücü ile de kuvvetlendirerek toplumu kurtuluşa davet etmek özlenen hitabetin ta kendisidir.

Yapabileceklerimizin, söyleyebileceklerimizin SINIRINI BİZ BELİRLERİZ ve HUDUDUNU BİZ ÇİZERİZ. KENDİMİZİ DE BİZ FRENLERİZ. Fakat nedense hayatın içinde yüz yüze geldiğimiz ve beğenmediğimiz her sonuçta, bütün sorumluluğu sebeplere, kadere, şansa ve başkalarına yükleyerek sorumluluktan KAÇARAK rahatlamayı tercih ederiz.
Peki bu davranış bozukluğunu sergileten psikolojik hal KAÇIŞ değil de nedir?
Şu soruyu kendimize sormamız gerekir:
KAÇIŞ çare midir?
Çaresizlik midir?
Eğer ki hala her şeye kızıyor ve olanların sonuçlarını birilerine mal ederek öfke duyuyorsak kendimiz ile olan kavgamız bitmemiş demektir ve eğer hala her şeyden “şikâyet” ediyorsak hakikati göremiyoruz demektir.
Oysaki rahmet peygamberi efendimiz Hz. Muhammed as der ki:
“Mümin ne insanları karalayan, ne lânet eden, ne kaba ve kötü sözlü, ne de hayâsız birisidir.”(Tirmizî)

Ve Rabbimiz de der ki:
“Gerçekten Sen çok üstün bir ahlâk üzeresin.” (Kalem 68/3) https://www.kuranikerimmeali.net/

O halde insan olarak modelimiz rahmet peygamberi Hz. Muhammed as olmalıdır.
Pire için yorgan yakana ne yazık. Tam da bu konuyu anlamamızı pekiştiren hadisi şerifi ile sevgili peygamberimiz buyuruyor ki:
“Kul, Allâh’ın hoşnut olduğu bir sözü söyler, fakat onunla Allâh’ın rızâsını kazanacağı hiç aklına gelmez. Hâlbuki Allah, o söz sebebiyle, kendisine kavuştuğu kıyamet gününe kadar o kimseden hoşnut olur. Yine bir kul da Allâh’ın gazabını gerektiren bir söz söyler fakat o sözün kendisini Allâh’ın gazabına çarptıracağını düşünmez. Oysa Allah o kimseye, o kötü söz sebebiyle, kendisine kavuşacağı kıyamet gününe kadar gazap eder.” (Muvatta)

Sabır ve bilgelik elbisesi ile takva yollarına revan olmak ne kadar güzel. Öyle kullar ile hemhal olmak ne güzel kader. Allah dili ile kalbi bir olanlara çıkarsın yollarımızı.

Sadi Şirazi Hazretleri o kadar veciz bir cümle ile sözü sanata çevirir ve beyanı fevkalade kullanır ki:
“Sonbaharda gül ağacının yıkma ki, ilkbaharda onun güzel manzarasından mahrum olmayasın.” Gönül kırmanın telafisi zordur.
Hatta bazen güzel bir şey söylediğimizi sanırız fakat muhatabımız tedirgin olmuş ve aslında onu fazlaca rahatsız etmişizdir ve bu iletişimsizlik bize hayli bedeller ödetebilir.

İnsan neden beyanının, ne yaptığının sonucunu düşünmez ve korkmaz ki?
Oysa yüce kitabımız Şems Suresi 15. ayette buyuruyor ki:
‘’O (Allah), yaptığının sonucundan korkacak değildir.’
Fakat insan yaptığı işin sonucundan korkacak, sakınacak, tedbir alacak, elbet hesap yapacak.
Söz beyandır. Beyan ise mikro alem insandan yollanan, makro alem kainata ulaşan bir dalgadır, bir frekanstır. Mutlaka makro alemden, mikro aleme cevabı bir şekilde ulaşacak ve ağızdan çıkan sözün sahibine, uyumlu bir yazgıya dönüşerek, kişi bu kelamının sonuçlarını yaşayacaktır.

Aynı sonuca çıkan bir konu, bazen iki farklı yoldan da ifade edebilir. İnsan için biri çok kırıcı, biri de sevecen olabilir.
”Kralın rüyası” hikayesinde olduğu gibi:
“Kral bir sabah uykudan uyandığında bir rüya gördüğünü hatırlamış. Hemen emir vermiş. Ülkenin en iyi rüya yorumcusunu bulun getirin demiş. Rüya yorumcusunu bulup huzuruna getirmişler. Kral rüyasını anlatmış. Yorumcu onu dinledikten sonra şöyle bir yorum yapmış:
– Kralım, sizin bütün sevdikleriniz en yakın zamanda ölecek.
Kral bu sözü duyduktan sonra çok sinirlenmiş ve bağırmaya başlamış:
– Atın bu adamı dışarı. Derhal bana başka bir rüya yorumcusu bulun.
Ülkeyi aramışlar taramışlar sonunda başka bir rüya yorumcusu bulmuşlar. Buldukları şahsı kralın huzuruna çıkarmışlar. Kral rüyasını ona da anlatmış. Rüya yorumcusu kralı dikkatlice dinledikten sonra kralın rüyasını şöyle yorumlamış:
-Kralım, sizin rüyanızın yorumu şöyledir:
-Siz çevrenizdeki bütün insanlardan daha uzun ömürlü olacaksınız.
Kral duyduğu bu yoruma çok sevinmiş. Ona bir kese altın vermiş ve uğurlamış.” Kıssadan hisse demişler. Kralın rüyası hikayemizde elbet anlayana güzel hisse vardır. Rabbim hissemizi bol yanından versin.

Günümüzde bir gence sormuşlar i:
-Neden ateist oldun?
-Allah’a olan nefretimden, diye cevap vermiş.
Toplumun bağrına emanet edilerek insanlığa hediye edilmiş bir genç neden Allah’tan nefret eder?
Ya da bu nefreti tetikleyen ve toplumun içerisinde onu yaratana karşı önyargıya iten hangi yanlış beyan, davranış ve söylemlerdir iyi düşünmek gerekir.

Bir alimin öğrencisine öğrettiği disiplin o kadar çarpıcı ki:
“Oğlum! Bir Müslüman olarak herkesin Müslüman olmasını elbette isterim. Bunun yanında hiç kimsenin Müslüman olmasına ihtiyacımız da yok çünkü biz bir milyar 600 milyonuz. Bizim ihtiyacımız olan şey bu Müslümanları Allah’ın ve Resulünün istediği Müslümanlar kıvamına getirmektir. Bunu yapabilirsek insanlar zaten bize bakarak İslam’a tekrar koşacaklardır.

“Gerçekten Sen çok üstün bir ahlâk üzeresin.” (Kalem 68/3) diyerek bize eşsiz bir insan modelini gönderen yüce Rabbimi sonsuz kere tesbih ve takdis ederim.

Ömer ibnu’l-Hattab’ın (r.a.) kendi lisanından bir dua ile yazımı bitirmek isterim:
“Üç söz var ki onları söylediğimde siz de âmin diyin:
Ey Allah’ım!
Ben güçsüzüm, beni kuvvetlendir.
Ey Allah’ım!
Ben sertim, beni yumuşak huylu yap.
Ey Allah’ım!
Ben cimriyim, beni cömert yap.” [İbn S’ad, Tabakat]
Allahümme Amin Ya Muin.