“Yalnız iyilik yapmak yetmez İyiliği, zerafetle yapmak lazım”

Cennet çiçekleri misali olmalı müslüman.

Kokusu, rengi, endamı, dokunuşu, sözleri, hal ve hareketleri ışıl ışıl parlayan bir kandil gibi arayış içinde olan gözleri ve gönülleri doldurmalı.

Zerafeti ve estetiği yaratanın mülkünde fark edip okumalı.
Yaratan nasıl verdi ve O Rahman’ın latif olarak dokunuşu nasıldı her an tefekkür ederek adeta inceliğin ve adabı muaşeretin okumasını yapabilmeli.

Neden etrafımıza göze ve kulağa hoş gelen kuşlar dizildi ?
Neden yeşilin binlerce tonu ile bize ağacı, otu, çimeni elvan elvan seyran etmek takdir edildi?
Neden bize verilen evlatlarımız ve bahşedilen yüzlerimiz farklı mizaçlarda ve güzelliklerde yaratıldı ?
Neden tabiata ve bizlere can olan sular tek bir kaynaktan verilmedi ? Ya da neden farklı kaynak da olsa binbir çeşit hali ile verildi ? Pınarlar, çaylar, kuyular, ılıcalar, dereler, nehirler, şelaleler, deltalar, denizler, okyanuslar şeklinde bize takdim edildi.

Bir pınarın suyu diğerine benzemez, bir nehir, deniz ve dahi kuyu öteki ile aynı kimyayı içermez…
La ilahe illa ente sübhaneke inni küntü minezzalimin…

Düşünüp uğruna şiirler ve medhiyeler kaleme alacak, nimetin şükrünü eda ederken mutluluktan mest olacak nice sebepler içinde var edilmişiz.
Müthiş zarif bir el ile hayatımıza her an dokunulduğunu görmek, bu zerafetin kuşatıcılığı ile rızıklandığımızı bilmek ruhumuza ne büyük mutluluklar taşır elbet. Bize ne güzel emsaldir yaratan.
Yüzleştiğimiz her acı, her yenilgi, her türlü sıkıntıya karşın yaşamayı sürdürülebilir hale getiren, an dahi olsa nazik bir dokunuşun, acının içinde kaybolurken bizler, tekrar varoluşa taşıyan hayat enerjisini vermesidir aslında.

Düşünsenize üzerine işkembe atılan Nebi’ye kızının minik elleri ile o pisliği temizlerken hissettirdiği latif duyguyu…
Kudemanın bazısına “Nasılsın” diye sorulunca, “Sıratı geçince belli olacak” diye cevap verirmiş.
İbadet ve iyiliklerimizi bizi sırattan geçirecek kadar makbul ve kerim olduğu konusunda gayretlerimiz olmalı. Hesap gününde yüz yüze geleceğimiz yaratıcının en büyük şahidimiz olacağı gün, işlerimiz nasıl kaba, hoyrat, zerafetsiz ve niteliksiz olabilir ki ?

Doğan Cüceloğlu der ki:
“Ölümün saati yok. Yanınızdaki kişiye değer verin; kırmayın onu. Durup, durup sevdiğinizi söyleyin, özel hissettirin. En ufak bir şeyde bitti demeyin, ağlatmayın, üzmeyin. Neden mi? Çünkü ölümün saati yok.”
İnsan öleceğini bilerek yaşamıyor. Yaşayacağını sanarak ölüyor. Bu yanılgıya düşmeden eylem ve ibadetlerimizde zerreden küreye, küreden tekrar zerreye uzanan bir muhasebe içerisinde olmalıyız.
Başa kalkılarak yapılan ameller, Rahman’a karşı pazarlık konusu yapılmaya çalışılan ibadetler bize yakışır mı ? Hele hele sadece Allah için yapılmış adayışlar, sadakalar, infaklar insanlara minnet etmek için yapılır mı ?
Sonucu yalnız Allah’tan beklenecek olan işlerin kullar üzerinden muhasebesi yapılmaz. İyiliklerin sonucu dünyada görülmeyince insanların başına kalkılmaz ya da Allah’a küsülmez.

“Batı hikmeti kaybettiği için gayesini de kaybetmiştir.” der, Roger Garaudy.
Müslüman aleminin içinde bulunduğu durum da hikmeti kaybettiğini gösterir. Onların büyük bir kısmının hayatlarındaki gayeleri dünya ve nefis kaygısı ile inşa edilen seküler bir hayata evrilmiş.
Kadın kocasına, koca karısına, evlat ebeveynine, ebeveyn evladına, yönetici halkına, halk yöneticisine, imam cemaatine, cemaat imamına menfi işlerle bağlanır durur olmuş. İşine gelmeyince değerlerini, dostluklarını silip atan bir vefasıza dönmüş.
Tekrar hayatımızı revize etmek için Kur’an’a dönüp ruh ve hikmete bağlanacak orijinal frekansı edinmek ne güzel olurdu.

Rabbim o güzel kur’an-ı Kerim’in de buyurur ki:
“De ki: “Ey mülkün sahibi olan Allah’ım! Sen mülkü dilediğine verirsin. Dilediğinden de mülkü çeker alırsın. Dilediğini aziz edersin, dilediğini zelil edersin. Hayır senin elindedir. Şüphesiz sen her şeye hakkıyla gücü yetensin.” [Âl-i imrân 3/26]

Allah’ım! bizleri aziz eylesin.
Abdurrahim Karakoç’un o güzel sözlerinden ruhumuza can katacak bir şiir ile bitirelim.

SİZE BIRAKTIM
Talipli değilim şöhrete, şana
Makamı, rütbeyi yük etmem cana
Dostluk, sevgi, şefkat yetişir bana
Döğüşü, kavgayı size bıraktım.

Hiçbiriniz telaş etmesin boşa
Doyacak gözünüz toprağa taşa.
Beni inancımla koyun baş başa.
Topyekün dünyayı size bıraktım.
A KARAKOÇ
Selam ve dua ile kalın